آموزش تاب آوری باید به عنوان یک ضرورت اجتماعی در نظر گرفته شود و نه به عنوان یک کسب و کار
فهرست عناوین
آموزش تاب آوری کسب و کار نیست
یلدا فتوحی، نویسنده و عضو تیم مدیریتی رسانه تاب آوری
در دنیای امروز که تحولات و چالش‌های اجتماعی و اقتصادی هر روز بیش از پیش پیچیده می‌شوند، تاب آوری به عنوان یک سرمایه اجتماعی و روانی ضروری به نظر می‌رسد.
اما آنچه که باید مورد توجه قرار گیرد، این است که تاب آوری تنها یک مفهوم کسب و کاری نیست.
بلکه در راستای ارتقاء تاب آوری اجتماعی و فرهنگی افراد و جوامع، آموزش تاب آوری در محلات باید با نگاهی جامعه محور و غیر انتفاعی دنبال شود.
در این یادداشت به بررسی اهمیت تاب آوری اجتماعی و ضرورت آموزش آن در محلات خواهیم پرداخت.
تاب آوری اجتماعی چیست؟
تاب آوری اجتماعی به توانایی افراد و جوامع در برابر بحران‌ها و چالش‌ها اطلاق می‌شود.
این مفهوم شامل توانایی انسان‌ها در انطباق با تغییرات و حفظ سلامت روانی در شرایط سخت است.
تاب آوری می‌تواند بر اساس عوامل متعددی از جمله حمایت اجتماعی، قدرت سازگاری و مهارت‌های زندگی تقویت شود.
این توانایی فراتر از یک مفهوم فردی است و به نهادهای اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی مربوط می‌شود.
نهادهای غیردولتی و تاب آوری در محلات
نهادهای غیردولتی، به‌ویژه در سطح محلات، نقش کلیدی در ارتقاء تاب آوری اجتماعی ایفا می‌کنند.
این نهادها با توجه به شناخت دقیق از نیازهای محله و با پشتوانه تجارب محلی، می‌توانند برنامه‌های آموزشی و حمایتی متنوعی را طراحی و اجرا کنند.
آموزش تاب آوری در محلات به معنای ارتقاء آگاهی افراد و تقویت مهارت‌های آنها در مواجهه با چالش‌ها و بحران‌ها است.
آموزش تاب آوری و رسانه‌های مرتبط
شعار مشترک خانه تاب آوری و رسانه تاب آوری، تأکید بر این نکته است که آموزش تاب آوری کسب و کار نیست.
دکتر جواد طلسچی، موسس خانه تاب آوری، با بیش از ده سال تلاش داوطلبانه و رایگان در این راستا، نشان داده است که هدف این آموزش‌ها ایجاد انحصار یا سودآوری اقتصادی نیست.
بلکه هدف اصلی، ارتقاء سطح فرهنگ و آگاهی جامعه و تقویت مهارت‌های روانشناختی اجتماعی افراد است. این رویکرد نه تنها به تقویت تاب آوری بلکه به افزایش کیفیت زندگی نیز کمک می‌کند.
چالش‌ها و فرصت‌ها
چالش‌ها و موانع زیادی در زمینه آموزش تاب آوری وجود دارد. از جمله این چالش‌ها می‌توان به عدم آگاهی عمومی از اهمیت تاب آوری، کمبود منابع و عدم همکاری نهادها اشاره کرد.
اما با این حال، فرصت‌هایی نیز برای پیشبرد این اهداف وجود دارد. همکاری و هماهنگی میان نهادهای مختلف، ایجاد بسترهای آموزشی و تبلیغ آگاهی در مورد تاب آوری می‌تواند به پیشرفت در این زمینه کمک شایانی کند.
نتیجه‌گیری
در نهایت، آموزش تاب آوری باید به عنوان یک ضرورت اجتماعی در نظر گرفته شود و نه به عنوان یک کسب و کار. این امر نیازمند همت تمامی نهادهای اجتماعی و فرهنگی است تا به صورت محله محور آغاز گردد.
هدف اصلی باید ارتقاء تاب آوری اجتماعی و افزایش کیفیت زندگی افراد باشد. تنها در این صورت می‌توانیم امیدوار باشیم که جامعه‌ای با تاب آوری بالا و فرهنگی غنی داشته باشیم.
